Sneeuw: verwerpelijk.

Op het weerbericht werd sneeuw voorspeld. Ik houd niet van sneeuw. Het landschap wordt er mooi van, maar de sneeuw zelf is koud, nat en glad.

Sneeuw is ook pijn. Niet alleen als je valt. Mensen hebben namelijk de vreselijk irritante en onmenselijke neiging om er mee te gaan gooien.

Dat is raar. Als je geraakt wordt, doet het namelijk pijn. Pijn, die vergelijkbaar is met een flinke kiezel of rake schop tegen je kanis. Maar het mag. 

Hoe kan het, dat het ene als asociaal wordt gezien, maar het andere wordt toegestaan, en door sommigen zelfs vermakelijk wordt gevonden? De pijn is hetzelfde. Opvallend is ook dat niet alleen bekenden, maar ook wildvreemden onder vuur worden genomen. Mishandeling is toch bij wet strafbaar?

Voor de duidelijkheid; achter dit bericht zit geen bitterheid van een verleden inpeperpartij. Ik heb het tot nu toe altijd kunnen vermijden. Maar als het ooit nog echt gaat sneeuwen en ik in de val loop, ga ik eigen rechter spelen. 'Witte sneeuw' is een pleonasme, 'rode sneeuw' is rechtvaardigheid.

Blik.

Vaak vraag ik me af, waarom ik de ene auto mooi vind, en de andere niet. Het slaat toch nergens op? Schoonheid zit toch in kunst, omgeving en vrouwelijk naakt, niet in iets dat je van A naar B brengt?

Industrieel ontwerp heeft volgens mij het antwoord. Dat is namelijk de kunst van het mooi maken van alledaagse gebruiksvoorwerpen. Toch houdt het daar niet op. Veel mensen vinden bijvoorbeeld een auto pas mooi als deze duur is. Dat zijn meestal levensgenieters, maar geen autoliefhebbers.

Als we status, reputatie en prestaties buiten beschouwing laten, blijft puur de vorm van de carrosserie over; daar wilde ik het over hebben. Het kan toch niet anders, dat het ons ergens aan doet denken, wat het in onze ogen mooi of lelijk maakt? Wat dan? Een vis? Een bil? De Millennium Falcon?